W 1914 r. wybuchła I wojna światowa. Świat wstrzymał oddech, wydarzenia przyśpieszały, wymykały się spod kontroli. W tym samym roku młody naśladowca św. Franciszka - Maksymilian Kolbe złożył profesję zakonną, a cztery lata później w Rzymie otrzymał święcenia kapłańskie.

Czas rzymskich studiów był dla niego jak fundament kładziony starannie pod mury przyszłej budowli. Studiował pilnie, ale też wiele godzin poświęcał modlitwie i rozmyślaniom. Nie był jednak typem mnicha żyjącego w cichości kontemplacji. Uważnie obserwował wszystko, co działo się w stolicy chrześcijaństwa. To w Rzymie zrozumiał, że cały świat powinien należeć do Chrystusa. Wtedy Maksymilian nie do końca jeszcze wiedział, w jaki sposób mógłby w tym pomóc, jednak nasłuchiwał głosu swego serca i nie dawał się zwieść niepokojom opanowującym świat. W 1917 r. przypadały dwie rocznice, które o. Kolbemu dały wiele do myślenia: 400-lecie wystąpienia Marcina Lutra i 200-lecie powstania masonerii. Te dwie okazje wykorzystali wrogowie Kościoła do zamanifestowania swej nienawiści. Burmistrz Rzymu, Żyd, Ernest Nathan, został wielkim mistrzem masońskim. Zarządził obchody z czarnym sztandarem giordanobrunistów, na którym był znak Lucyfera depczącego św. Michała Archanioła. W czasie pochodu wołano: „Diabeł będzie rządzić w Watykanie, a papież będzie jego sługą”. Maksymilian patrzył na tę potworną prowokację z wielkim bólem. Drażniła go obojętność tłumów. Wszystko to pchnęło go do działania. W porozumieniu z przełożonymi jeszcze w 1917 r. założył wśród swoich kolegów Rycerstwo Niepokalanej. Już dwa lata później, w 1919 r., papież Benedykt XV udzielił członkom Rycerstwa swojego błogosławieństwa. Dziś Rycerze w samej Polsce to ponad 1,6 mln osób. Jezus, opowiadając o siewcy rzucającym ziarna, mówił o takich, które „w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały: jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny” (por. Mt 13, 23). Ziarna wrzucone w żyzną glebę serca św. Maksymiliana do dziś rodzą złote kłosy zbóż, z których kolejne pokolenia szukających Chrystusa czerpią garściami, aby zaspokoić głód duszy.