Julia Osęka, delegatka z USA na Synod o synodalności: Leon XIV przedstawił się jak brat
Leon XIV nawet w papieskich szatach przedstawił się nam jako brat, jako pielgrzym, jako ten, który szuka Chrystusa - mówi w rozmowie z KAI Julia Osęka, studentka fizyki i teologii na Uniwersytecie św. Józefa w Filadelfii, która była najmłodszą uczestniczką Synodu o synodalności jako delegatka Ameryki Północnej. Opowiada o swoich spotkaniach z nowym papieżem, jego stylu pracy i nadziejach związanych z początkiem pontyfikatu.
Dawid Gospodarek (KAI): Kiedy po raz pierwszy usłyszałaś o kard. Robercie Prevoście?</p>
Julia Osęka: Jesienią 2023 roku, kiedy to rywalizujący z moim uniwersytetem Villanova University opublikował post o nominacji kardynalskiej ich absolwenta — biskupa Roberta Prevosta. Szybkie wyszukiwanie w Google pocieszyło mnie informacją, że młody Robert nie grał w koszykówkę przeciwko moim Saint Joe’s Hawks, ale za to studiował matematykę — swój człowiek. Data konsystorza została wyznaczona na 30 września — tylko dzień przed rozpoczęciem pierwszej sesji Synodu o synodalności, w której brałam udział jako delegatka z Ameryki Północnej. Kilka dni później, stojąc w kolejce do kontroli bezpieczeństwa na lotnisku w Filadelfii, zamieniłam kilka zdań ze znajomymi augustianami, którzy wybierali się do Rzymu tym samym lotem co ja, żeby świętować razem z ich współbratem. Wspominali go ciepło, jako dobrego współbrata, administratora, misjonarza i generała ich zakonu. Pomyślałam wtedy, że dobrze mieć w naszym Kościele kardynałów, którzy mają nie tylko doktoraty i tytuły, ale też dobrych kumpli z Filadelfii - to dobrze świadczy o człowieku. Na konsystorz ostatecznie nie poszłam, wybrałam warsztaty z grupą z Taizé w ramach spotkania młodych przed modlitwą ekumeniczną, która odbyła się wieczorem 30 września 2023, otwierając tym samym zgromadzenie generalne Synodu o synodalności. Teraz myślę, że gdyby papież Leon mógł wybrać, to pewnie też poszedłby z nami na te warsztaty.
Jakie były Twoje pierwsze osobiste spotkania z kard. Prevostem?
W trakcie pierwszej sesji Synodu, w październiku 2023, spotkaliśmy się tylko przy kawie. Zapamiętałam go jako przyjazną twarz w tłumie biskupów i teologów. Rok później z radością przyjęłam informację o tym, że jesteśmy w jednej grupie podczas drugiej sesji Synodu. Podeszłam do niego pierwszego dnia zgromadzenia synodalnego pytając, czy pamięta o. Beniamina Kuczałę OSA, który uczył religii w trakcie mojej nauki w LO Sióstr Nazaretanek w Warszawie, a w tamtym czasie pełnił też funkcję prowincjała Polskiej Prowincji Augustianów. Zobaczyłam wtedy szeroki uśmiech wymalowany na jego twarzy i serdeczne zapewnienie, że pamięta, wspomina miło i prosi, aby go pozdrowić. Kolejny solidny znajomy to z mojej strony kolejny punkt dla papieża Leona. Zrobiliśmy selfie — e-pocztówkę dla o. Beniamina i zaczęliśmy krążyć, szukając naszych miejsc. Kardynał Prevost siedział po drugiej stronie naszego okrągłego stołu, kiedy wspólnie dzieliliśmy się naszymi doświadczeniami po pierwszej sesji Synodu i kiedy pod koniec miesiąca omawialiśmy proponowane zmiany do draftu dokumentu końcowego zgromadzenia synodalnego.
Jakim człowiekiem i współpracownikiem okazał się kard. Prevost w trakcie pracy synodalnej?
Reklama
Podziwiałam go za jego zaangażowanie i pracowitość; nieraz wpadał na aulę Pawła VI w ostatniej chwili, z teczką w ręku albo jeszcze telefonem przy uchu, nie rezygnował wszakże z jego „codziennej” pracy jako prefekt Dykasterii ds. Biskupów na czas październikowego zgromadzenia. Jednakże, po dotarciu do naszego stołu, od razu stawał w pełnej obecności i gotowości do pracy przy misji Synodu. Podczas zgromadzeń plenarnych robił notatki i wpatrywał się w mówców, przeglądając przy tym omawiane dokumenty. W czasie pracy w grupach wykazywał się imponującą umiejętnością uważnego słuchania, zadawania konstruktywnych pytań i prowadzenia dialogu — zawsze z Chrystusem i dobrem Kościoła w centrum.
Jak odebrałaś jego pierwsze wystąpienie już jako papieża Leona XIV?
Widzę wielką nadzieję w pontyfikacie Leona XIV. W jego pierwszym przemówieniu z balkonu bazyliki Św. Piotra zacytował on patrona i założyciela swojego zgromadzenia — św. Augustyna, słowami: „Dla was jestem biskupem, z wami chrześcijaninem”. Te same słowa usłyszałam niecały rok temu od pewnego biskupa, który usiadł obok mnie „po cywilu” na modlitwie w małym kościele w centrum Rzymu. Chociaż wypowiedziane w zupełnie innych okolicznościach, odebrałam je z tak samo ciepłym sentymentem.
Leon XIV nawet w papieskich szatach przedstawił się nam jako brat, jako pielgrzym, jako ten, który szuka Chrystusa. Wartym zauważenia był też szczery wyraz wdzięczności wobec papieża Franciszka oraz kontynuacja jego błogosławieństwa z Niedzieli Wielkanocnej. Pokój, jedność i otwartość to trzy filary pierwszej wypowiedzi nowego Papieża, które dotknęły mnie najbardziej i dodały nadziei na kolejne lata jego pontyfikatu. Leon XIV zapewnił nas także, że jesteśmy gotowi stawać się Kościołem przyjmującym „jak plac Św. Piotra” oraz „Kościołem synodalnym, w drodze, poszukującym pokoju, miłości i bliskości, szczególnie wobec tych, którzy cierpią”. To dobitne słowa, jasno sygnalizujące jego bliskość do eklezjalnej wizji papieża Franciszka.
Reklama
Przed konklawe ujawniło się wiele podziałów i różnych wizji przyszłości Kościoła. Jak Leon XIV wpisuje się w ten obraz?
W kontekście debat poprzedzających konklawe — dziennikarzy i ekspertów nakreślających frakcje kardynałów podzielonych na tych, którzy uważają jedność albo różnorodność za priorytet na przyszłość Kościoła — Papież Leon XIV staje pośrodku i zachęca do budowania mostów, które jednoczą i pozwolą nam być bardziej otwartymi i gościnnymi na różnorodność globalnego Kościoła.
Czego spodziewasz się po jego pontyfikacie?
Leon XIV już dziś jawi mi się jako papież misji, zarówno tej rozumianej powszechnie jako droga ewangelizacji na peryferiach Kościoła i świata, ale także uświęcającej misji Kościoła, do której rozeznawania zachęcał nas Franciszek.
Jeśli miałabym konkretnie ukierunkować moją nadzieję na pontyfikat Leona XIV, to spodziewałabym się pracy na rzecz pokoju w świecie i sercach wiernych, starań o Kościół słuchający i towarzyszący oraz troski o implementację bogatej tradycji katolickiej nauki społecznej. Moim zdaniem to dobry zestaw na kolejne lata i jestem pełna nadziei, że papież Leon XIV będzie dla nas dobrym pasterzem na tej drodze.
Z ks. prał. Marianem Bocho, proboszczem kolegiaty pw. Bożego Ciała w Jarosławiu, z okazji koronacji wizerunku Matki Bożej Śnieżnej Królowej Rodzin rozmawia Paweł Bugira
PAWEŁ BUGIRA: – Czym uroczystość koronacji obrazu Matki Bożej jest dla Kolegiaty i dla Jarosławia?
Szkaplerz to najpopularniejsza obok Różańca świętego forma pobożności maryjnej. Historia szkaplerza sięga góry Karmel w Ziemi Świętej, kiedy to duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili tam życie modlitewne. Było to w XII wieku. Z powodu prześladowań ze strony Saracenów bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel przenieśli się do Europy i dali początek zakonowi zwanemu karmelitańskim.
W południowej Anglii w Cambridge mieszkał pewien bogobojny człowiek - Szymon Stock, generał zakonu, który dostrzegając grożące zakonowi niebezpieczeństwa, modlił się gorliwie i błagał Maryję, Najświętszą Dziewicę, o pomoc. Pewnej nocy, z 15 na 16 lipca 1251 r., ukazała mu się Najświętsza Panienka w otoczeniu aniołów. Szymon otrzymał od Maryi brązowy szkaplerz i usłyszał słowa: „Przyjmij, Synu najmilszy, szkaplerz Twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Od tamtej pory karmelici noszą szkaplerz, czyli dwa prostokątne skrawki wełnianego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej Szkaplerznej i Najświętszego Serca Pana Jezusa, połączone tasiemkami. Słowo „szkaplerz” pochodzi od łacińskiego słowa „scapulae” (plecy, barki) i oznacza szatę, która okrywa plecy i piersi. Papież Pius X w 1910 r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
Do wielkiej Rodziny Karmelitańskiej chcieli przynależeć wielcy tego świata - królowie, książęta, możnowładcy, ale i zwykli, prości ludzie. Dzięki papieżowi Janowi XXII - temu samemu, który wprowadził święto Trójcy Świętej i wyraził zgodę na koronację Władysława Łokietka - szkaplerz stał się powszechny. Papież miał objawienia. Matka Boża przyrzekła szczególne łaski noszącym pobożnie szkaplerz karmelitański. A Ojciec Święty ogłosił te łaski światu chrześcijańskiemu bullą „Sabbatina” z dnia 3 marca 1322 r. Bulla mówiła o tzw. przywileju sobotnim. Szczególne prawo do pomocy ze strony Maryi w życiu, śmierci i po śmierci mają ci, którzy noszą szkaplerz. Jest to niejako suknia Maryi, czyli znak i nieomylne zapewnienie macierzyńskiej opieki Matki Bożej. Kto nosi szkaplerz karmelitański, ten otrzymuje obietnicę, że dusza jego wkrótce po śmierci będzie wyzwolona z czyśćca. Stanie się to w pierwszą sobotę miesiąca po śmierci. Oczywiście, pod warunkiem, że ta osoba nosiła szkaplerz w należytym duchu i żyła prawdziwie po chrześcijańsku, zachowała czystość według stanu i modliła się modlitwą Kościoła.
Jan Paweł II pisał do przełożonych generalnych Zakonu Braci NMP z Góry Karmel i Zakonu Braci Bosych NMP z Góry Karmel, że w znaku szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu. „Szkaplerz w istocie jest «habitem» - podkreślał Ojciec Święty. - Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony lub stowarzyszony w mniej lub więcej ścisłym stopniu z zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej dla dobra całego Kościoła. Ten, kto przywdziewa szkaplerz, zostaje wprowadzony do ziemi Karmelu, aby «spożywać jej owoce i jej zasoby» (por. Jr 2, 7) oraz doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samym sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (por. Formuła nałożenia szkaplerza).
Papież Polak od wczesnych lat młodości nosił ten znak Maryi. I zawsze zaznaczał, jak ważny w jego życiu był czas, gdy uczęszczał do kościoła na Górce (Karmelitów) w Wadowicach. Szkaplerz przyjęty z rąk o. Sylwestra nosił do końca życia. (Szkaplerz św. Jana Pawła II znajduje się w klasztorze Karmelitów w Wadowicach.) W orędziu z okazji jubileuszu 750-lecia szkaplerza karmelitańskiego pisał, że szkaplerz „staje się znakiem przymierza i wzajemnej komunii między Maryją i wiernymi, a w rezultacie konkretnym sposobem zrozumienia słów Jezusa na krzyżu do Jana, któremu powierzył swą Matkę i naszą duchową Matkę”.
Matka Boża, kończąc swe objawienia w Lourdes i w Fatimie, ukazała się w szatach karmelitańskich jako Matka Boża Szkaplerzna. Wszystkie osoby noszące szkaplerz karmelitański mają udział w duchowych dobrach zakonu karmelitańskiego. Ten, kto go przyjmuje, zostaje na mocy jego przyjęcia związany mniej lub bardziej ściśle z zakonem karmelitańskim. Rodzinę Karmelu tworzą następujące kręgi osób: zakonnicy i zakonnice, Karmelitańskie Instytuty Życia Konsekrowanego, Świecki Zakon Karmelitów Bosych (dawniej zwany Trzecim Zakonem), Bractwa Szkaplerzne (erygowane), osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością w różnych formach zrzeszania się (wspólnoty lub grupy szkaplerzne) oraz osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością, ale bez żadnej formy zrzeszania się. Do obowiązków należących do Bractwa Szkaplerznego należy: przyjąć szkaplerz karmelitański z rąk kapłana; wpisać się do księgi Bractwa Szkaplerznego; w dzień i w nocy nosić na sobie szkaplerz; odmawiać codziennie modlitwę zaznaczoną w dniu przyjęcia do Bractwa; naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej
O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi! Orędowniczko Szkaplerza świętego! Matko Boga! Oto ja, Twoje dziecko, wznoszę do Ciebie błagalne ręce i z głębi serca wołam do Ciebie: Królowo Szkaplerza, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.
Jeśli Ty mnie nie wysłuchasz, do kogóż mam się udać?
Wiem, o dobra Matko, że Serce Twoje wzruszy się moim błaganiem i wysłuchasz mnie w moich potrzebach, gdyż Wszechmoc Boża spoczywa w Twoich rękach, a użyć jej możesz według upodobania.
Od wieków tak czczona, najszlachetniejsza Pocieszycielko utrapionych, powstań i swą potężną mocą rozprosz cierpienie, ulecz, uspokój mą zbolałą duszę, o Matko pełna litości! Ja wdzięcznym sercem wielbić Cię będę aż do śmierci. Na twoją chwałę w Szkaplerzu świętym żyć i umierać pragnę. Amen.
Sąd Rejonowy w Pszczynie uznał za winnych trzech lekarzy oskarżonych w związku ze śmiercią ciężarnej Izabeli. Dwóch lekarzy zostało skazanych na bezwzględne więzienie i zakaz wykonywania zawodu na sześć lat, jeden usłyszał wyrok więzienia w zawieszeniu i został zawieszony w zawodzie na cztery lata.
Prokuratura oskarżyła lekarzy: Andrzeja P., Krzysztofa P. i Michała M. o narażenie Izabeli na niebezpieczeństwo, a pierwszego z nich również o nieumyślne spowodowanie jej śmierci. Rodzina zmarłej uważa, że lekarze zbyt długo zwlekali z zakończeniem ciąży, co przyczyniło się do śmierci 30-latki. Izabela zmarła w 2021 r. w pszczyńskim szpitalu wskutek wstrząsu septycznego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
