Nadszedł ten upragniony czas. Od 27 kwietnia br. Jan Paweł II święty. Był niezwykłym człowiekiem, o którego świętości przekonani byli wszyscy. Już na pogrzebie można było usłyszeć okrzyki: „Santo subito!”. I doczekaliśmy się.

Wzór Jana Pawła II

Jestem człowiekiem „pokolenia JP2”. Dane mi było przez dwadzieścia dwa lata mojego życia obserwować życie Jana Pawła II – jego świętość w każdym wymiarze: przede wszystkim w umiłowaniu Boga i drugiego człowieka. Jan Paweł II, kontemplując Boga, potrafił zawsze być „dla”. Dla każdego, kto tego potrzebował. To była świętość w codzienności. Takiej świętości w codzienności wymagał również od innych. Zwłaszcza od młodych, do których mówił: „Młodzi, nie lękajcie się świętości! Wzbijajcie się na wysokie szczyty, bądźcie pośród tych, którzy pragną osiągnąć cele godne synów Bożych” (Orędzie na VI Światowe Dni Młodzieży, 15 sierpnia 1990 r.). Kiedy indziej przekonywał: „Świętość wydaje się celem trudnym, osiągalnym tylko dla ludzi zupełnie wyjątkowych albo dla tych, którzy odrywają się całkowicie od życia i kultury danej epoki. W rzeczywistości świętość jest darem i zadaniem zakorzenionym w chrzcie i bierzmowaniu, powierzonym wszystkim członkom Kościoła w każdej epoce. Jest darem i zadaniem dla świeckich tak samo jak dla zakonników i kapłanów, w sferze prywatnej, tak jak w działalności publicznej, w życiu zarówno jednostek, jak rodzin i wspólnot” (Orędzie na XIII Światowe Dni Młodzieży, 30 listopada 1997 r.).

Dzieło nowego tysiąclecia

Wspólnotą, w której młodzież w sposób szczególny stara się wzrastać w powołaniu do świętości w swojej codzienności, jest Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Stypendyści fundacji – w ramach otrzymywanego stypendium – zobowiązani są do troski o swój rozwój duchowy. Jest to możliwe m.in. na corocznych obozach fundacyjnych – gimnazjaliści wraz z maturzystami spotykają się w większych miastach, zaś studenci w przepięknych małych miejscowościach lub wioskach. Nie ma chyba zakątka, którego by jeszcze nie odwiedzili. Czym są dla nich obozy, rekolekcje i spotkania? Jak ci młodzi rozumieją świętość?

Dla Kingi Ciecieląg, uczennicy II klasy liceum z diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, te wakacyjne spotkania są niezwykłe: „Dla mnie obozy to przede wszystkim poczucie wspólnoty młodych ludzi, którzy bawiąc się, wielbią Boga. Jest to możliwość na uzyskanie dojrzałości, a także pokazanie, że nasze pokolenie potrafi być blisko Boga. Jestem dumna, że mogę być żywym pomnikiem Jana Pawła II”. Z kolei Marcie Winiarczyk, lubelskiej studentce pedagogiki specjalnej, pochodzącej z diecezji gorzowskiej, „pozwalają one poszerzyć wiedzę na temat nauczania Jana Pawła II i umacniają w wierze oraz w dążeniu do świętości”.

Obozowe spotkania pozwalają stypendystom nabrać duchowych sił do zmagania się z szarą codziennością. Ale i w ciągu roku znajdują oni okazje do wspólnych spotkań: rekolekcji, Mszy św. na dobre rozpoczęcie roku szkolnego i akademickiego czy Eucharystii sprawowanej tuż przed feriami o dobrą sesję. Jak podkreśla Ewelina Albiniak, studiująca obecnie leśnictwo na III roku w Krakowie, „rekolekcje czy wspólne wyjazdy, np. z okazji majówki, pozwalają się oderwać od ogromu problemów i ciągłej pogoni za jutrem, po to, bym mogła w ciszy, w spokoju, zatrzymać się i zastanowić nad tym, czy to wszystko ma sens, co powinnam ulepszyć, a z czego mogę być dumna. Pozwalają mi także na to, by poczuć się akceptowaną i szczęśliwą, że jestem z ludźmi, którzy również starają się w życiu zapraszać Boga i potrafią mówić o tym bez skrępowania i dystansu. Dzięki nim to wszystko dociera o wiele głębiej i ociepla najzimniejsze zakamarki naszego serduszka. Zawsze wracam z nich taka uśmiechnięta i pełna wiary, że dam radę. I że razem możemy czynić cuda”.

Świętość w codzienności

I rzeczywiście. Stypendyści potrafią jako wspólnota czynić niewielkie „cuda”. Angażują się w Dzień Papieski, są wolontariuszami Szlachetnej Paczki, w wolnym czasie chodzą razem do Domów Dziecka czy do osób starszych, udzielają się w parafiach. Ale znajdują też czas na wypad do kina czy na lodowisko. A po studiach koniec? Ależ skąd! Istnieje już od prawie dwóch lat Stowarzyszenie Absolwentów „Dzieło”, w którym zrzeszona jest formalnie część absolwentów stypendystów. Stowarzyszenie to swego rodzaju wspólnota i organ łączący absolwentów fundacji z całej Polski.

Dla stypendystów dążenie do świętości zatem to codzienny wybór drogi zgodnej z wolą Bożą, nieustanna zmiana na lepsze, metanoia – nakierowanie swojego życia na „bycie dla”. Doskonale ujmuje to Michał Stachera, maturzysta z diecezji warszawsko-praskiej: „Świętość dla mnie to codzienne podążanie za Bożym głosem, to trwanie przy Bogu nawet wtedy, gdy jest to nam «nie na rękę»”. Dla Marioli Bojanek, studentki geodezji i kartografii na Politechnice Warszawskiej, „świętość to patrzenie na drugiego człowieka sercem pełnym miłości, to ogromna chęć, potrzeba i próba pójścia w pełni za Chrystusem. To wypełnianie Jego nauki. Świętość to postawa, która wymaga ogromnej odwagi, samozaparcia i pomocy Ducha Świętego. Świętość to ukryte pragnienie, które każdy z nas nosi w swoim sercu”. Ewelina Albiniak dodaje jeszcze: „Świętość jest dla mnie blaskiem dobra w szarości zła dzisiejszego świata. To nadzwyczajna postawa, prosta i uśmiechnięta, która ujmuje radością i pokorą. To postawa człowieka wielkiego sercem, który widzi, że jego droga prowadzi do Boga”. Z kolei Przemek Radzyński – obecnie naczelny kwartalnika „eSPe” – podkreśla, że dla niego „świętość” przywołuje od razu dwa skojarzenia: „niebo” i „normalność”, ponieważ: „szczęście – przede wszystkim to wieczne – jest powołaniem każdego człowieka”.