Carmelo de Palma, ksiądz diecezjalny, poświęcił swoje życie posłudze spowiednika i kierownictwu duchowemu wiernych, księży, seminarzystów, a w szczególności sióstr benedyktynek św. Scholastyki w Bari (Włochy).

Cudowne uzdrowienie zakonnicy benedyktyńskiej

Właśnie w tym klasztorze nastąpiło cudowne uzdrowienie, przypisywane nowemu błogosławionemu. Bohaterką opowieści jest zakonnica benedyktyńska, u której w 2001 roku zaczęło stopniowo zanikać zdrowie rąk i nóg.

Początkowo zdiagnozowano u niej chorobę zwyrodnieniową stawów, jednak leczenie nie przyniosło poprawy jej stanu. Dalsze badania wykazały problemy neurologiczne w odcinku szyjnym, a dwa lata później badanie potwierdziło poważne uszkodzenie rdzenia kręgowego, które uniemożliwiało jej chodzenie.

Biorąc pod uwagę ciężkość choroby, dwóch włoskich neurochirurgów zaleciło operację wysokiego ryzyka. Zakonnica jednak nie zdecydowała się na operację.

W lutym 2003 roku szczątki Carmelo De Palma przeniesiono do klasztoru Santa Escolástica, gdzie przebywała chora zakonnica. Matka Przełożona, ufając w jego wstawiennictwo, poprosiła wspólnotę o modlitwę.

1 czerwca 2003 roku, kiedy zakonnica wciąż miała trudności z chodzeniem i przestała przyjmować leki, jej stan nagle poprawił się w ciągu nocy. Następnego ranka był w stanie wstać i chodzić normalnie, nawet z większą sprawnością niż przed chorobą.

Według Dykasterii ds. Kanonizacyjnych badania lekarskie przeprowadzone w 2010 r. potwierdziły, że pomimo ciągłego ucisku rdzenia kręgowego zakonnica nie cierpiała na żadne dalsze objawy ani skutki uboczne i w pełni odzyskała sprawność kończyn.

Całkowite poddanie się woli Bożej

Carmelo De Palma prowadził głębokie życie modlitewne, skupione na Eucharystii i nabożeństwie do Matki Boskiej. Ponadto jego wiara doprowadziła go do całkowitego oddania się woli Bożej: „Moim jedynym pragnieniem jest zawsze wypełniać wolę Bożą; dlatego dziękujmy zawsze z żywą wiarą, przyjmując hojnie wszystko, co On postanowi” – ​​zwykł mawiać nowy Błogosławiony.

Bohatersko praktykował dobroczynność, hojnie pomagając potrzebującym. Jego nadzieja opierała się na zaufaniu do ojcowskiej miłości Boga, dzięki której mógł pocieszać i dodawać otuchy tym, którzy przeżywali trudności.

Urodził się 27 stycznia 1876 roku w nadmorskim mieście Bari (Włochy). Osierocony, w wieku dziesięciu lat wstąpił do seminarium duchownego w swoim rodzinnym mieście. Święcenia kapłańskie przyjął w 1898 roku w Neapolu.

17 czerwca 1900 roku został mianowany kapelanem bazyliki św. Mikołaja w Bari, gdzie służył ludziom, odprawiając Msze święte, spowiadając i wspierając różne inicjatywy duszpasterskie. Pełnił także funkcje kanclerza, kustosza krypty i wikariusza kapituły oraz inne funkcje.

Później, na polecenie Stolicy Apostolskiej, bazylika przeszła w ręce ojców dominikanów, a nowy błogosławiony został mianowany ojcem duchownym benedyktynek św. Scholastyki w Bari, a także oblatów św. Benedykta. W tym czasie sprawował także opiekę duchową nad wiernymi, księżmi i seminarzystami.

Z biegiem lat stan jego zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu z powodu przewlekłego zapalenia jelit, miażdżycy i postępującej utraty wzroku. W lutym 1961 roku po raz ostatni odprawił publicznie Mszę Świętą, a z powodu choroby kontynuował ją w swoim pokoju. Zmarł w Bari 24 sierpnia 1961 roku z powodu niewydolności serca.