29 kwietnia obchodzimy Dzień Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego w czasie II wojny światowej. Podczas okupacji hitlerowskiej i sowieckiej blisko 3 tys. duchownych oddało życie za Chrystusa oraz za przywiązanie do wartości chrześcijańskich i patriotycznych. Wśród męczenników było 61 duchownych z archidiecezji częstochowskiej. W gronie męczenników II wojny światowej znaleźli się również Pierwsi Błogosławieni Męczennicy Kościoła Częstochowskiego: ks. Ludwik Roch Gietyngier, ks. Maksymilian Binkiewicz oraz s. Kanuta Chrobot - nazaretanka, która poniosła śmierć męczeńską razem z 11 siostrami nazaretankami męczenniczkami z Nowogródka.

Bł. ks. Ludwik Roch Gietyngier

Urodził się 16 sierpnia 1904 r. w Żarkach, w rodzinie Władysława i Józefy z domu Maślankiewicz. Został ochrzczony w kościele parafialnym w Żarkach. Początkowo uczęszczał do szkoły w rodzinnej miejscowości, a następnie do Pierwszego Gimnazjum Polskiego w Częstochowie i Gimnazjum Opieki Społecznej w Częstochowie. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, w 1922 r. rozpoczął studia filozofii i teologii w Seminarium Duchownym w Kielcach. Gdy powstała diecezja częstochowska, pragnął kontynuować studia w Seminarium Duchownym diecezji częstochowskiej, ale nie uzyskał na to zgody biskupa kieleckiego. Dopiero 1 czerwca 1927 r. otrzymał zgodę na ekskardynację z diecezji kieleckiej. Święcenia kapłańskie otrzymał na Jasnej Górze z rąk bp. Teodora Kubiny 25 czerwca 1927 r. Był wikariuszem w parafii Strzemieszyce, prefektem w szkołach w Będzinie i Częstochowie. Pełnił funkcję kapelana w domu zakonnym Sióstr Zmartwychwstanek w Częstochowie. Ks. Gietyngier był także asystentem kościelnym Koła Związku Inteligencji Katolickiej w Częstochowie, dyrektorem Gimnazjum Biskupiego w Wieluniu. W latach 1939-1941 duszpasterzował jako proboszcz w parafii św. Tekli w Raczynie, z której pochodzi bł. s. Kanuta Chrobot, nazaretanka, męczenniczka z Nowogródka.

6 października 1941 r. wraz z innymi kapłanami z Kraju Warty (Warthegau) został aresztowany przez Niemców i przewieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie k. Łodzi. Po 3 tygodniach został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. 30 listopada 1941 r. poniósł śmierć meczeńską z ręki obozowego strażnika, kapo rewiru Heydena.

Ks. Gietyngier został ogłoszony błogosławionym przez Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r.

Bł. ks. Maksymilian Binkiewicz

Urodził się 21 lutego 1908 r. we wsi Żarnowiec w powiecie olkuskim, w rodzinie Romana i Stanisławy z domu Czubasiewicz. Sakrament chrztu św. otrzymał w kościele parafialnym pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Początkowo edukację szkolną odbywał w rodzinnej miejscowości, następnie w Pilicy, Krakowie i Olkuszu. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, w czerwcu 1926 r. rozpoczął starania o przyjecie do Seminarium Duchownego diecezji częstochowskiej w Krakowie. Studia filozoficzno-teologiczne rozpoczął 2 października 1926 r., uczęszczając również na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Świecenia kapłańskie otrzymał na Jasnej Górze z rąk bp. Teodora Kubiny 21 czerwca 1931 r. Po święceniach Ksiądz Biskup powierzył mu funkcję prefekta w Seminarium Duchownym diecezji częstochowskiej w Krakowie. Ks. Binkiewicz kontynuował równocześnie studia teologiczne na UJ, które uwieńczył tytułem magistra teologii w 1933 r.

W dalszych latach swojego kapłańskiego życia ks. Maksymilian Binkiewicz pracował wśród młodzieży i nauczycieli w Sosnowcu i Wieluniu, m.in. pełnił funkcję prefekta w Prywatnym Gimnazjum Męskim im. Tadeusza Kościuszki w Wieluniu, które pełniło funkcję Niższego Seminarium Duchownego dla diecezji częstochowskiej. W okresie II wojny światowej jako kapłan pracujący w parafii w Konopnicy (Warthegau) został aresztowany przez Niemców 6 października 1941 r., a następnie wywieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie k. Łodzi, później do obozu koncentracyjnego w Dachau. Tu zakończył życie 24 czerwca 1942 r., wcześniej straszliwie pobity przez strażnika niemieckiego.

Ks. Maksymilian Binkiewicz został ogłoszony błogosławionym przez Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r.

Bł. s. Kanuta Chrobot CSFN

Urodziła się 22 maja 1896 r. w Raczynie, w powiecie wieluńskim, w rodzinie Bartłomieja i Julianny z domu Figa. Następnego dnia otrzymała sakrament chrztu św. w kościele św. Mikołaja, w parafii św. Tekli w Raczynie. Do Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu wstąpiła 21 kwietnia 1922 r. w Częstochowie. Na decyzję podjęcia życia konsekrowanego miały wpływ dwa wydarzenia. Pierwsze był to sen, w którym usłyszała przesłanie, że Oblubieniec czeka na nią w Grodnie i otrzyma czerwoną sukienkę. Józefa zrezygnowała wówczas ze ślubu ze Stanisławem. Drugie zdarzenie miało miejsce na Jasnej Górze, w kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej. Józefa wraz ze swą matką i grupą pielgrzymów przybyła do Częstochowy. Modląc się przed Obliczem Maryi, usłyszała głos: „Wstąp do klasztoru!”. W tym samym momencie rozejrzała się i zauważyła dwie siostry nazaretanki wychodzące z kaplicy. Pobiegła za nimi i powiedziała, że chce wstąpić do klasztoru. Siostry zaprowadziły Józefę do swojego domu położonego tuż przy Jasnej Górze.

Po odbyciu postulatu w Częstochowie wyjechała do Grodna, by tam odbyć nowicjat. W Grodnie Józefa otrzymała imię zakonne Maria Kanuta. Po dwóch latach nowicjatu 16 lipca 1925 r. s. Kanuta złożyła pierwsze śluby zakonne. Później przebywała we wspólnotach w Stryju i we Lwowie. Śluby wieczyste s. Kanuta złożyła 22 lipca 1931 r. w Grodnie. Przyjęła tajemnicę od Pana Jezusa w Ogrójcu. Wkrótce wyjechała do Nowogródka.

1 sierpnia 1943 r. wraz z siostrami poniosła śmierć męczeńską rozstrzelana przez hitlerowców.

5 marca 2000 r. w Rzymie Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną wraz z siostrami męczenniczkami z Nowogródka.