Handel poza lokalem przedsiębiorstwa

Do Inspekcji Handlowej trafia niemało skarg dotyczących sprzedaży akwizycyjnej. Nie zawsze nasze działania dają rezultaty, zwłaszcza gdy konsumenci nie skorzystali właściwie z przysługujących im ustawowych uprawnień.

Zaproszenie

Każdy z nas zetknął się z propozycjami sprzedaży poza lokalem przedsiębiorstwa. Poprzedzają je darmowe zaproszenia, kierowane szczególnie do osób starszych, na wycieczki, do hotelu, restauracji, sanatorium, domu kultury lub do nieznanej instytucji, mającej w swojej nazwie określenia nawiązujące do zdrowia czy leczenia. Nie brakuje telefonicznych nagabywań ze strony przedstawicieli sieci telefonicznych, firm internetowych, platform telewizyjnych, a ostatnio zaktywizowali się sprzedawcy dekoderów do telewizji cyfrowej. Czy wobec przemyślanych technik prowadzenia takiej sprzedaży nasza wiedza na ten temat jest wystarczająca?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W hotelu lub w sanatorium

Na co zwracać uwagę, gdy spotkanie z darmowego obiadu lub prelekcji przerodzi się w zwykły handel?

Niezależnie od jego przebiegu prezenterzy przed każdą sprzedażą poza lokalem są zobowiązani ustawowo do pokazania dokumentu zgłoszenia firmy do ewidencji działalności gospodarczej, swojego dowodu tożsamości oraz pełnomocnictwa do reprezentowania przedsiębiorcy.

Reklama

Zanim dojdzie do podpisania umowy kupna-sprzedaży, trzeba ją koniecznie i dokładnie przeczytać (uwaga na zapisy uczynione mniejszymi literami lub na drugiej stronie). Gdy czegoś nie rozumiemy, prośmy o wyjaśnienie. Jednak zapewnienia słowne mogą okazać się niewystarczające, dlatego pytajmy, gdzie w umowie są zapisy potwierdzające słowne deklaracje. Jeżeli ich nie ma, bezpieczniej będzie domagać się dopisania odpowiednich postanowień do umowy.

Bardzo istotne są towarzyszące zakupom odrębne umowy kredytowe. Podpisanie formularza kredytowego bez wypełnienia wszystkich ważnych rubryk wiąże się z dużym ryzykiem i powinno budzić niepokój. Kredyt może bowiem znacznie podnieść koszty.

10 dni na rezygnację

Po podpisaniu umowy poza lokalem przedsiębiorstwa kupujący powinien otrzymać zakupiony towar i w momencie odbioru sprawdzić, czy nie jest uszkodzony, tym bardziej jeśli wcześniej „uczestniczył” w pokazie.

Przedsiębiorca jest zobowiązany wręczyć konsumentowi pisemne potwierdzenie zawartej umowy (kopia). W rękach kupującego winna znaleźć się pisemna informacja o prawie do odstąpienia od zawartej umowy kupna-sprzedaży w ciągu 10 dni, a także wzór oświadczenia o takim odstąpieniu z podaną nazwą i adresem firmy sprzedającej. Nieco inne wymogi dotyczą dokumentów kredytowych. Konsument może odstąpić od kredytu w ciągu 14 dni.

3 miesiące

W przypadku gdyby przedsiębiorca nie poinformował na piśmie o ww. prawie do odstąpienia, konsument będzie mógł odstąpić od kontraktu w ciągu 3 miesięcy. Terminy te liczy się od dnia otrzymania towaru lub od dnia podpisania umowy.

Wyjątkowo w niektórych przypadkach prawo do odstąpienia w ciągu 10 dni nie będzie przysługiwało, np. w odniesieniu do prac budowlanych czy w przypadku drobnych bieżących spraw życia codziennego.

Jak odstąpić?

Reklama

Aby zadośćuczynić wymogowi odstąpienia od umowy, konsument swoje oświadczenie powinien przesłać na piśmie listem poleconym (dla celów dowodowych). Zawiadomienie telefoniczne, e-mailowe lub listem zwykłym może okazać się niewystarczające. Podobnie jak włożenie pisma do paczki ze zwracanym towarem. Taka przesyłka może nie być przyjęta przez adresata.

Inny problem powstaje, gdy konsument odeśle towar w stanie uniemożliwiającym jego dalszą sprzedaż. Według ustawy, strony umowy powinny zwrócić sobie wszystko, co otrzymały przy jej zawarciu. Zwracany produkt winien być w stanie niezmienionym albo ze zmianami nieprzekraczającymi granic tzw. zwykłego zarządu. Powstanie kłopot, gdy kupujący zacznie używać np. nowo zakupionej pościeli, a dopiero później, pod wpływem namowy bliskich, zdecyduje się odstąpić od umowy. Dla bezpieczeństwa lepiej najpierw wyłącznie sprawdzić towar, czy jest w komplecie i nieuszkodzony, oraz przeczytać dołączone dokumenty. Koszty zwrotu towaru ponosi konsument.

Skuteczne odstąpienie od zakupu pod względem prawnym wystarcza do anulowania umowy kredytowej. Przedsiębiorca powinien poinformować bank o tym fakcie. Są jednak różni sprzedawcy, dlatego dla ostrożności lepiej jest dodatkowo samemu zawiadomić bank o odstąpieniu od kredytu (na piśmie).

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.