Księdza Kardynała Józefa Glempa poznałem jeszcze jako student, gdy był bliskim współpracownikiem sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego. Kiedy Ksiądz Kardynał pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, przez jedną kadencję byłem jego zastępcą. Potem współpracowaliśmy w różnym komisjach i grupach. Był człowiekiem spokojnym, zrównoważonym i bardzo ludzkim, życzliwym. Umiał nawiązywać kontakty z ludźmi, umiał przyjąć odmienne zdanie drugiego człowieka. Współpraca z nim była lekcją, z której można było nieustannie korzystać. Jego sądy były wyważone, a życzliwość dla ludzi wielka. Był to człowiek wielkiej pracowitości, miłości historii Polski. Bardzo cenił sobie doświadczenia z przeszłości naszej Ojczyzny. To poszerzało jego spojrzenie na świat, na naszą rzeczywistość i na przyszłość. Był dobrze przygotowany do funkcji, które wypadło mu pełnić w Kościele. Skończył studia na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim z dyplomem doktora obojga praw - kościelnego i świeckiego. W rytmie prac przy kard. Wyszyńskim nabrał dużego doświadczenia i tym doświadczeniem mógł służyć zarówno jako biskup warmiński, jak i później jako następca sługi Bożego kard. Wyszyńskiego.

Kościół w Polsce wiele zawdzięcza kard. Glempowi. Przede wszystkim był on oddanym i wiernym kontynuatorem linii maryjnej w duszpasterstwie i w pobożności polskiej - linii ciepłej, macierzyńskiej. Bardzo lubił uczestniczyć w maryjnych uroczystościach. Był niebywały pod tym względem. Swój kalendarz zazwyczaj bardzo mocno wypełniony, chętnie uzupełniał nowymi zadaniami, aż do końca. Jasna Góra była dla kard. Glempa bardzo ważnym punktem odniesienia. Cenił sobie wszystkie inicjatywy, które wiązały się z duszpasterstwem maryjnym.

Jego niemałe zasługi wynikają też z tego, że kierował Kościołem w Polsce w sytuacjach bardzo delikatnych, trudnych. W czasie stanu wojennego starał się uspokajać naród. Nie grał na emocjach, ale odwoływał się do rozumu, do woli. Był mocno związany z Polonią, z Polakami na emigracji, chętnie ich odwiedzał. Kiedy zagrożone było istnienie seminarium polskiego w Paryżu, powołał do życia istniejące do dziś seminarium w Issy-les-Moulineaux, które oferowało studentom gościnę, żeby kontakt polskich naukowców z Kościołem w innych krajach był żywy.

Miał dobre relacje z biskupami z Europy i świata i był wśród nich ceniony. Niejednokrotnie słyszałem i widziałem na zebraniach międzynarodowych, że biskupi odnosili się do Księdza Kardynała z wielkim szacunkiem. Był także tym, który rozpoczął trudną inicjatywę budowy Świątyni i Centrum Opatrzności Bożej - centrum kultury chrześcijańskiej, którego Warszawa bardzo potrzebuje. Ta idea dorasta coraz bardziej i okaże się w przyszłości bardzo ważna i potrzebna.

Bardzo chętnie słuchaliśmy słów Księdza Kardynała, korzystaliśmy z jego doświadczenia i mądrości. Zapraszaliśmy go na spotkania Rady Stałej Konferencji Episkopatu, a on często z tych zaproszeń korzystał, na ile pozwalał mu stan zdrowia. Żegnamy go, wdzięczni Panu Bogu, że pozwolił nam poznać człowieka tak oddanego Kościołowi, tak prawego, pracowitego i pokornego, który swoje cierpienie znosił bardzo mężnie i zawsze był pełen nadziei. Niech Pan Bóg wynagrodzi zmarłemu Prymasowi jego trud.