Każdego roku w styczniu Kościół obchodzi tydzień ekumeniczny, zwany Tygodniem Modlitw o Jedność Chrześcijan. To bardzo piękna tradycja Kościoła powszechnego, także w Polsce. W latach 70. uczestniczyłem w spotkaniach referentów ekumenicznych w Warszawie, którym przewodniczył bp Władysław Miziołek. Współpracowała z nim s. Joanna Lossow, franciszkanka ze Zgromadzenia Franciszkanek Służebnic Krzyża, która zasłużyła się w krzewieniu idei ekumenizmu w Polsce. Były to początki ruchu ekumenicznego w naszym kraju. Przybywali do nas znani teologowie z Zachodu, którzy byli prekursorami tego dzieła. Od tamtego czasu minęło sporo lat, wiele się zmieniło, wiele tematów zostało dopracowanych. Ukazały się nowe dokumenty w dziedzinie ekumenizmu.

Jedność wśród chrześcijan winna trwać przez cały czas i wyrażać się przede wszystkim w łączności duchowej i modlitewnej. Kościół katolicki to wspólnota chrześcijańska licząca ponad miliard wyznawców, ale obok nas istnieją przecież chrześcijanie niekatolicy, którzy też wierzą w Jezusa Chrystusa, choć różnimy się w pewnych sformułowaniach, i razem jako chrześcijanie stanowimy największą grupę religijną. Musimy mieć świadomość naszej chrześcijańskiej wspólnoty, wspólnoty wiary w Boskiego Założyciela religii chrześcijańskiej - Jezusa Chrystusa. Ta wiara nas łączy, ale zobowiązuje do świadectwa dawanego Chrystusowi. Widać to wyraźnie podczas pracy misyjnej na niektórych kontynentach, kiedy to współpracują ze sobą np. księża katoliccy z ewangelikami czy innymi duchownymi chrześcijańskimi. Bywając kiedyś częściej w Niemczech, miałem okazję obserwować, jak pastorzy protestanccy są zaprzyjaźnieni z księżmi katolickimi. Trzeba zdawać sobie sprawę, że jesteśmy naprawdę ogromną wspólnotą i więcej nas łączy niż dzieli.

Wspomniałem o wadze świadectwa dawanego Chrystusowi. Otóż na świecie w imię tego świadectwa giną dziś tysiące chrześcijan, prześladowanych ze względu na swą wiarę. Prześladowania te pokazują, jak wrogowie Chrystusa nienawidzą Go i Jego wyznawców, jak religia ta burzy ich partykularne interesy. Ale żeby miała swoją siłę wymaga, niestety, świadectwa. Jest to jednocześnie pewne wezwanie do tego, żebyśmy jako chrześcijanie byli razem, wspólnie się wspierali i pomagali sobie. Tego wymaga nasza wiara i tym też dajemy o niej świadectwo. Nieprzypadkowo także zapewne na hasło tegorocznego Tygodnia Ekumenicznego chrześcijanie z Indii wybrali słowa: „Czego żąda Pan od ciebie?”

Dni Modlitw o Jedność Chrześcijan zawsze skłaniają nas do głębokich przemyśleń, tych dotyczących podziału wśród nas i tych związanych z realnym zagrożeniem ze strony innych religii. Obserwujemy dziś bowiem ostrą walkę z chrześcijaństwem ze strony islamu. Wydaje się, że w obliczu tego zjawiska chrześcijańskie w swych podstawach państwa europejskie czy Ameryka, które mają wpływ na międzynarodową politykę, powinny stanąć w obronie wspólnoty chrześcijańskiej na świecie, upomnieć rządzących w tych krajach i wymóc odpowiednie regulacje. Niestety, politycy, którzy dzisiaj określają się jako współczesna chadecja, czyli chrześcijanie politycznie zaangażowani, wydają się nieczuli na ideę braterstwa z chrześcijanami na świecie.

Ruch ekumeniczny jest szczególną płaszczyzną budowy solidarności chrześcijańskiej. Wszyscy musimy od siebie wymagać wiarygodnych postaw i wszyscy musimy pozwolić miłości, by nas przemieniała. Do tego wzywa nas nasza wiara, do tego nieustannie zaprasza Chrystus, który po to przyszedł na świat.